top of page

Getuigenis van Shirley. De 3 Wijzen 29/02/2024

Foto van schrijver: Nicolai LaperreNicolai Laperre

Ik hoop naar de toekomst toe meerdere getuigenissen te verzamelen van mensen die op hun eigen specifieke manier met God in aanraking kwamen in een moment van grote betekenis. Vandaag laat ik Shirley aan het woord. Ik ontmoette Shirley enkele jaren geleden in de koffiezaak van mijn vrouw. Ze vertelde me toen dat ze als tiener net als ik een jaar naar Venezuela was geweest via studenten uitwisseling. Toen ik haar op latere datum via facebook zag voorbij komen ontdekte ik dat ze een eigen blog had en daarin getuigde van een mystieke ervaring die zij meegemaakt had en die een diepe indruk maakte op haar. Haar getuigenis vond ik heel mooi. Het raakte me. Het was ook een aanmoediging om jaren later mijn eigen getuigenis te publiceren. Ik vond het moedig dat iemand over geloof en God durfde te bloggen, een thema dat ik lang vermeden had. Na het starten van mijn eigen blog vroeg ik haar of ik haar verhaal mocht delen. Geniet ervan.






 

Wil je meer weten over Shirley dan kan je terecht op haar blog via:



De Drie Wijzen – Proloog (18 mei 2021)

Geschreven door Shirley De Rycke






Herken je het gevoel van absolute eenheid met het Universum? Alsof je terecht komt in een andere dimensie van bewustzijn die zich uit het niets manifesteert als een zuivere, mystieke ervaring die dwars door het alledaagse heen breekt. Als een lichtstraal die plots van achter de wolken tevoorschijn komt en je hele bestaan verlicht.

Het is een besef van verbondenheid met al-wat-is, en hangt onlosmakelijk samen met het gevoel van ‘dit is het!’. 

Het kan je onder andere overvallen wanneer je exact op het juiste moment op de juiste plaats blijkt te zijn. 

Op zo’n ogenblik wordt ineens duidelijk hoe eerdere keuzes in je leven geleid hebben tot dát exacte moment op die specifieke plek. 

Iedere andere (grote) keuze in je leven, had je naar een ander moment of een andere plek geleid. En dus voelt het als een onuitgesproken bevestiging van het Universum dat je het voor jou uitgestippelde pad aan het bewandelen bent; als beloning voor het maken van de juiste keuzes in je leven. 

Sinds Eva at van de vrucht van de Boom van Kennis, hebben wij namelijk de loodzware verantwoordelijkheid om elke dag keuzes te maken. 


De slang echter zei tot de vrouw; God weet dat wanneer gij daarvan eet, uw ogen zullen geopend worden, en dat gij als God zult zijn, kennende goed en kwaad.” (Gen. 3: 4-5)


En met de kennis van goed en kwaad kwam er dualiteit in de wereld, en in ons denken. 

We hebben allemaal een Eva’tje op onze ene schouder en een slang op de andere zitten; we willen wel het goede doen, maar wat is er mis met nu en dan een ‘foute’ keuze? Je weet wel, de keuze die op korte termijn het meest bevrediging lijkt te bieden. 

We zijn allemaal wel eens het kind geweest dat tegen beter weten in de koekendoos plunderde, om nadien - met de chocolade tot achter onze oren - volhardend te blijven beweren dat wij zoiets ab-so-luut niet zouden doen. 


Een foute keuze is dus niet de ‘trial and error’ keuze die - ondanks vele goede bedoelingen en inspanningen - niet het gehoopte resultaat oplevert. Want deze keuze heeft ons iets geleerd om in de toekomst ten goede te kunnen gebruiken. 

Een foute keuze is wel het doelbewust maken van keuzes waarbij we anderen om de tuin moeten leiden of pijn doen, teneinde er zelf beter uit te komen. Denk bijvoorbeeld aan bedrog, fraude, verslaving, enz… Zelfs de meest onschuldige leugen om bestwil kan zorgen voor een vertrouwensbreuk die maar moeilijk te herstellen is. 

Waarmee ik uiteraard niet wil zeggen dat een leugentje om bestwil niet kan. Soms moeten we nu eenmaal een glimlach forceren terwijl de tranen achter onze ogen prikken en een krop onze keel dichtsnoert. Maar ik denk dat het van belang is dat we bewust stilstaan bij de gevolgen van onze keuzes vooraleer we ze maken. Als we ze namelijk kunnen verantwoorden voor onszelf - én ze dienen méér dan enkel ons eigenbelang - dan kan een foute keuze alsnog de beste keuze zijn. Wanneer dat niet zo is, dan leiden ze ons op lange termijn naar verderf en ondergang, iets waar we de gevolgen van zien in de wereld om ons heen. 


En God legde de mens het gebod op: Van alle bomen in de hof moogt gij vrij eten, maar van de boom der kennis van goed en kwaad zult gij niet eten. De dag dat gij daarvan eet, zult gij zeker sterven.” (Gen. 2: 16-17) 


Ik ben echter geen doemdenker, en wil graag duidelijk maken dat we - ondanks het maken van foute keuzes in ons leven - ook hulp krijgen van het Universum om ze opnieuw om te zetten in iets positief. 


En zo is het mogelijk dat we ineens - tegen alle verwachtingen in - toch opnieuw op ons pad zijn terecht gekomen. Zo overkwam het ook mij.

En wanneer toeval té toevallig is, wordt het geloof in een Hogere Macht geboren. 

Ik neem jullie graag mee naar zo’n cruciaal moment in mijn leven waarop mijn geloof werd gevormd. 



Het begon allemaal in het jaar 2000. Ik was amper 10 oud en had - zoals gewoonlijk - een uitstekend rapport. Little did I know dat deze banale gebeurtenis mij uiteindelijk zou leiden naar het  juiste pad in mijn leven… en naar geloof. 



De Drie Wijzen - Deel I (18 mei 2021)





Het begon allemaal in het jaar 2000. Ik was amper 10 oud en had - zoals gewoonlijk - een uitstekend rapport. Ter ere daarvan mocht ik eens om de zoveel tijd een cadeautje uitkiezen, in  een winkel naar keuze. Merk op; dat zijn al twee keuzemomenten tegelijkertijd. Maar keuzestress kende ik niet, ik wist namelijk altijd exact wat ik wou. En deze keer wilde ik een poster. Wat er op de poster zou staan was niet van belang, de grootte echter des te meer. Hoe meer van mijn afschuwelijke behangpapier ik aan het zicht kon onttrekken, hoe liever ik de poster zou zien. 

In een of ander prularia-winkeltje in Knokke centrum kon ik mijn slag slaan. Een poster volledig naar smaak - zowel qua grootte als afbeelding - sprong mij in het oog, en ontsnapte sindsdien niet meer aan mijn blik. 

Ja, het was in die tijd heel aannemelijk dat Leonardo als ‘King of the World’ op mijn muur had geprijkt. Maar aangezien hij even vergankelijk is als de boot waar hij opstond, verkoos mijn tienerhart toch een meer stabiel stilleven. 

De poster beeldde welgeteld 3 palmbomen af, die - tijdens de avondschemering - hun heil zochten in het water van een idyllische lagune, met op de achtergrond de rustgevende melodie van een waterval. De bomen hadden naar mijn bescheiden mening de beste plek ter wereld gekozen om te gedijen. Een keuze die ik jammer genoeg op die leeftijd nog niet kon maken. De palmbomen werden door mij dan ook heel beredeneerd De Drie Wijzen genoemd. 


Tot hen heb ik gedurende de eindeloze acht jaar van mijn pubertijd regelmatig mijn toevlucht genomen.

Wanneer mijn ouders ruzie maakten, vluchtte ik.  

Wanneer de knapste jongen op school zei dat ik 1000 maal lelijker was dan mijn beste vriendin, vluchtte ik. 

Wanneer ik voor het eerst verliefd werd op een meisje, vluchtte ik.

Wanneer ik lag te rillen omdat mijn lichaam niet meer de energie kon produceren om mij op te warmen (zie blog: anorexia), vluchtte ik. 

Opnieuw en opnieuw plaatste ik mezelf tussen de palmbomen, voetjes verzonken in de zee en blik op oneindig. De poster werd mijn persoonlijke ‘safe space’ waar niets of niemand mij kon raken. Wat op zich niet zo heel moeilijk was; er was daar ook helemaal niemand. 

Het universum en ik, in volkomen harmonie. 


Er was echter één groot nadeel; waar deze plek zich in werkelijkheid bevond was mij volkomen onbekend. Mijn verlangen om daar ooit heen te gaan, zou bijgevolg onbevredigd blijven. 


De dag dat ik afscheid van De Drie Wijzen nam, was meteen ook de dag waarop ik noodgedwongen volwassen moest worden. Met ‘trial and error’ natuurlijk. 

Op 31 augustus 2008 ging mijn berustende blik voor de allerlaatste keer rond in de kamer met het afschuwelijk behangpapier. De Drie Wijzen waren zorgvuldig van de muur gehaald, opgerold en met een rekkertje omwonden - met eeuwigdurend geduld wachtend op mijn terugkeer. 

De volgende dag zou ik voor een jaar vertrekken naar de andere kant van de wereld. Venezuela. Een bestemming die ik had gekozen op euhm …  goed geluk, en op basis van euhm … geen enkele referentie. 

Toch was ik zeker van mijn stuk. Ik wist namelijk nog altijd exact wat ik wou. 

En op dat moment wilde ik maar één ding: Warmte. Met een hoofdletter. 

Jarenlang was ik zowel letterlijk (lichamelijk) als gevoelsmatig onderkoeld geweest. Het was net alsof ik al die tijd naast Leonardo in de Atlantische Oceaan had gelegen. 

Maar ik was niet verdronken. Integendeel. 

Amper 18 jaar, in de fleur van mijn leven, en veilig achter mijn vliegtuigraampje, waande ik me voor het eerst ‘Queen of the World’, terwijl de oceaan zich eindeloos voor me uitstrekte. In mijn oren galmde Dj Tiësto’s In Search of Sunrise, en het volkomen onbekende lachte me toe … ;-)



De Drie Wijzen - Deel II (12 juni 2021)




Mijn uitwisselingsjaar in Venezuela was op heel wat vlakken eye opener. Over de avonturen die ik daar meemaakte, kan ik gerust een boek schijven. Of op zijn minst een paar blogs vullen. Maar dat is misschien voor later. Er is echter één verhaal dat ik absoluut nu wil vertellen.


Het was mij bijna niet gelukt, want ik had er gewoonweg het geld niet voor. De organisatie die de ‘uitgewisselde’ studenten begeleidde, had op het allerlaatste moment - lees: vlak voor het einde van het jaar - dan toch een trip kunnen regelen naar La Gran Sabana. Oftewel De Grote Savanne. Een enorm stuk woeste wildernis als thuishaven van The Angel Falls; met zijn 979 meter de hoogste waterval ter wereld. 

Ze hadden ons al een paar maanden beloofd dat de trip er zat aan te komen, maar een belofte in Venezuela is evenveel waard als een chocolademunt op de bank.

Als men zegt; ‘Te buscamos a las dos’ (we pikken je om 14u op), mag je van geluk spreken als ze om 16u al toekomen. Ik ben meermaals het Vlaamse uilskuiken geweest dat om 13u55 stipt op de stoep stond te wachten.

Maar goed, alles went. Zo ook loze beloftes. 

De trip naar de Waterval des Engelen had ik ondertussen zowat op mijn buik geschreven. 

Maar wonder boven wonder kwam er dan toch een bericht dat de trip geregeld was. We zouden volgende week vertrekken; drie dagen letterlijk ‘den bos in’ , en 500 euro armer.

Mijn jaar was echter bijna om, en mijn geld zo goed als op. Maar tijd had ik des te meer. En een kans ook, al zou het mijn laatste zijn. 

Gelukkig dacht mijn vader er - na een hoop gezaag en geklaag van mijn kant - net zo over. 

Ik had mijn sponsor gevonden! 


Een week later zat ik dan toch in mijn gegeerde vliegtuig. Ik zweefde boven de savanne en ging steeds dieper de jungle in. Wat een pracht! 


Maar het was niet zonder gevaar. De verscheidenheid aan spinnen, slangen en ander ongedierte vermijdend, was het bovendien opletten om niet te pletter te stortten in de genadeloos diepe kliffen. En waar ik het ene moment vol bewondering was voor de Indianen en hun regendans (en met dankbaarheid verkoeling zocht in het ijskoude bronwater van de rivier), vervloekte ik slechts enkele minuten later elke regendruppel die uit de hemel viel. 

Diegenen die denken dat het in België veel regent, hebben klaarblijkelijk nog nooit een moessonregen meegemaakt. Laat ons zeggen dat ik nooit nog een regendans doe. 

Behalve op een trouwfeest misschien. Ooit. In een post-corona tijdperk. 


Overdag brandde ik me aan de zon. Maar ’s nachts vond ik de lang verwachte Warmte - met een hoofdletter - aan de vlammen van een kampvuur. Het enige lichtpuntje in de jungle van duisternis. En ondanks het feit dat vuur en ik een haat-liefdeverhouding hebben (Lees: Femmes contre les Flammes), knetterde de liefde er lustig op los.

Op zo’n moment besef je ten diepste wat De Mens moet hebben gevoeld toen hij voor het eerst vuur maakte. 

Of is dat gewoon broodje aap verhaal? Gaf God de mens niet gewoon sinds het begin der tijden de instructies voor het maken van vuur?


Het was niet de eerste keer dat ik in slaap viel onder de sterrenhemel. Maar wakker worden met een spectaculair zicht op de ontzagwekkende Salto Angel, dát zou ik nooit meer meemaken. Gekraakt en gebroken krabbelde ik recht uit de wiebelde hangmat waar ik de avond voordien als een vermoeid rupsje in was gaan cocoonen. Vandaag was ik een vlinder, ik voelde het! 

Intens dankbaar voor al dat moois - maar ook uitermate verlangend naar een lauwe douche en een cocktail aan het strand -  zou ik vandaag weer de bewoonde wereld tegemoet vliegen. 


Het werd nog een race tegen de klok. Een heel stuk te voet, een groot deel per kano, een korte periode zwemmend én op het laatste in één ruk rennend richting de eindmeet; het strand waar het vliegtuigje ons zou komen ophalen. We waren er bijna … ware het niet dat we op het verkeerde strand arriveerden. Ons vliegtuigje bleek ons te staan opwachten helemaal aan de overkant van het gigantische meer …

Vraag mij niet hoe ze het uiteindelijk voor elkaar hebben gekregen, maar ten lange laatste zaten we met zo’n tiental jongeren op elkaar geperst in een kleine speedboot. Eén van de jongens had het grappig gevonden mij op dat moment nagelbijtend vast te leggen op foto. Ik had het niet door. Maar ik had zoveel niet door. 

Pas toen we het strand aan de overkant hadden bereikt en we het vliegtuig op wilden rennen, nam ik de tijd me nog even om te draaien en een blik te werpen op het meer dat we net hadden overgestoken, en al het moois eromheen. 


Ik had een déjà vu. Het beeld dat ik zag kwam me zo bekend voor dat ik het gevoel had hier eerder te zijn geweest, alleen … dat kon niet. Ik stond gedurende enkele seconden wezenloos voor me uit staren. Het ‘Tshierley ven!’ dat meermaals geroepen werd op de achtergrond, veranderde in een gedempt gefluister. Het begon stilaan tot me door te dringen wáár ik met mijn mond vol tanden naar stond te staren.  

En ze staarden terug, zoals ze dat altijd hadden gedaan; De Drie Wijzen.





Ik kan niet met woorden beschrijven wat er toen door me heen ging. Ik was niet naar Hen op zoek geweest. Maar hier stonden ze toch; statiger dan ooit, in al hun glorie, vlak voor mijn verbrande neus. 


Bidt, en u zal gegeven worden. Zoekt, en gij zult vinden. Klopt, en u zal opengedaan worden.” (Matt. 7: 7-8) 


O, gebeden had ik. Was dit de beloning voor mijn doorzettingsvermogen? Voor het in handen nemen van mijn eigen genezingsproces (Lees: Anorexia)? En voor mijn niet aflatende geloof in het feit dat uiteindelijk alles goed zou komen? 


Wij weten nu, dat Gods alle dingen doet meewerken ten goede voor hen, die God liefhebben.” (Rom. 8:28) 


Nu weet ik het ook. Maar toen wist ik even niets meer. Ik weet enkel nog dat ik Kristiina (mijn Estlandse vriendin) van het vliegtuig trok - daarbij meerdere mensen letterlijk tegen de borst stotend - en haar verplichte een foto te maken van mij bij de Drie Wijzen. Omwille van tijdsgebrek werd er maar één foto gemaakt. Maar één foto was genoeg. Tijdens de momenten waarop ik mijn geloof dreig te verliezen, betekent deze ene foto namelijk alles.

Ik was op het juiste moment op de juiste plaats; door naar mijn intuïtie te luisteren was ik mijn bestemming aan het vervullen. 

Hierbij kreeg ik hulp van een Hogere Macht, die exact wist waar ik op dat moment nood aan had; bevestiging om door te gaan. 

En zo weet ik nu; "Ik kom er wel.” Al is het met trail and error ;-) 



Wil je op de hoogte blijven van toekomstige publicaties? Schrijf je dan hier in.


26 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page