Is de schepping, het universum, de aarde, het planten en dierenrijk en al wat bestaat het gevolg van toeval of niet? Zijn wij en ons levende lichaam met ontelbare cellen en processen toeval? Hoe weten al deze cellen hoe ze een functioneel mens in stand moeten houden? Hoe zijn vormen ontstaan en wat zorgt ervoor dat verschillende vormen kunnen samenwerken in grotere gehelen in plaats van te botsen en uit elkaar te vallen in het niets? Zijn onze gedachten het resultaat van lauter chemische interactie tussen organische moleculen? Hoe is alles begonnen? Vanuit een niets? Zoja, dan was dat niets toch al iets op zijn minst een lege ruimte? Maar hoe zou iets uit leegte kunnen ontstaan? Wat is het einde van het universum? En wat ligt er dan achter dit einde? Wat is het begin en wat was er dan voor dat wat wij als begin zien? Is de opbouw van alles gekomen uit het steeds complexer verbinden van bouwstenen zoals waterstof, etc? Waarom zouden deze bouwstenen dat doen en zo een oneindige diversiteit onwikkelen? Zijn deze bouwstenen intelligent? Als ze intelligent zijn, zijn ze dan ook bewust? En wat precies is bewustzijn? Is materie intelligent en/of bewust? Of is er een ontbrekend ingredient in al deze vragen?
Wil ik geloven dat een steen intrensiek intelligent en bewust is of is er meer aan de hand?
Voor mij is het duidelijk. Er is meer aan de hand. Het is veel logischer te geloven in een kracht die mijn verbeelding en begrip te boven gaat dan te geloven in het feit dat alles wat bestaat, inclusief bewustzijn berust op toeval en op kwaliteiten van pure materie die plots uit het niets ontstaan zou zijn. Onze wetenschap slaagt er niet in ook maar iets te begrijpen van hoe en waarom alles tot stand kwam. Ze spreken over het begin, maar dat is lauter het begin van wat ze denken te kunnen meten, maar ook zij weten niet wat ervoor was en hoe dat tot stand kwam. In weze zeggen ze dat de realiteit zich aanpast telkens ze een nieuw meetinstrument ontwikkelen om nog verder of nauwkeuriger te kunnen meten. Ze zitten vast in de val van de zintuigen waar ik later op terug kom. Laat de wetenschap ook maar 1 gezonde levende cel maken uit zelfgemaakte bouwstenen, niet door manipulatie van ander levend celmateriaal. We slagen erin te bewerken en te manipuleren, maar niet het leven zelf te scheppen. Een goedkope imitatie op zijn best. De wetenschap sluit uit wat ze niet kan meten en baseert haar wereldvisie dan daarop, maar hoe zit het dan met delen van de realiteit die niet kunnen gemeten worden enerzijds omdat we de instrumenten er niet voor hebben en anderzijds omdat ze niet meetbaar zijn? Zaken waar mensen al eeuwen van getuigen zoals geestelijke verschijningen, spontane genezingen, enz maken ook deel uit van ons menselijk verhaal. Is er een manier om de schepping te zien als een geheel waar ook deze onmeetbare zaken plaats krijgen in plaats van in een taboe hoekje te belanden?
Ik zie in de oneindige rijkdom en diversiteit van de schepping zelf de handtekening van God, het principe dat aanstuurt en de wereld van vormen en bewustzijn mogelijk maakt. Je kan mij niet meer overtuigen dat alles maar chemisch of materieel toeval is. Ik geloof ook dat wanneer je de realiteit van God (h)erkent je in geloof gaat handelen op zoek naar aansluiting bij Gods stroom. Op zijn minst krijg je de keuze. God ontdekken betekent ook herkennen dat er een wil is in zijn expressie. En hoe kan je die wil dan vinden? En in hoeverre wil je hem beleven? Je leven wordt dan deel van van een grotere dynamiek die veel verder rijkt dan lauter mentale oefening. Het ontdekken van zijn handtekening en de kwaliteiten die verwijzen naar God is een dagelijkse handelen en een uitdaging die me heel erg fascineert. Ik hoop hier nog veel over te mogen schrijven.
Comentarios