Liefde is net als God niet te omschrijven. Het is onmogelijk de essentie ervan bloot te leggen. Je kan liefde niet in een doosje steken en analyseren. Liefde is niet aards uit te drukken, want al wat aards is en vorm heeft is begrensd. Een grens sluit dingen uit en stelt voorwaarden. Liefde is zonder grens en zonder voorwaarden. Ze staat voor totale aanvaarding. Ze sluit niets uit, is onbegrensd en alomvattend. Net als God. En zo wordt het ook gezegd: God is liefde.
Als schepping van God dragen we zijn liefde in ons hart, maar gelijktijdig ook een stuk dat God niet is, namelijk een vorm en een begrenzing. Dit stukje begrenzing in ons creëert een besef van eigenbelang, een identiteit.
Wie vol is van zichzelf hecht veel waarde aan zijn begrensde en geconditioneerde vorm(en) en zal per definitie weinig liefde ervaren in zichzelf, want de focus ligt op een vorm die van nature begrenst, conditioneert en uitsluit. Nochtans verlangt iedereen naar onvoorwaardelijke liefde, God, maar deze kan niet beleefd worden door condities (vormen) na te jagen. De persoon zal een leegte ervaren (spanning, gemis, weerstand en lijden) en proberen deze constant te verzachten door consumptie, controle, prestaties, aandacht en zekerheden die enkel surrogaten zijn voor de onvoorwaardelijke liefde.
Omgekeerd zal wie God oprecht zoekt tot het begrip komen dat Gods liefde onbegrensd is en dus conditieloos toegankelijk maar enkel wanneer je voorbij de condities raakt die je eigenbelang je oplegt. De condities die jij opzoekt om onvoorwaardelijke liefde te ervaren drukken een diep gewortelde maar foute verwachting uit dat wanneer die condities allemaal vervuld zijn je eindelijk zal kunnen genieten van conditieloze liefde of totale aanvaarding. Pas dan zal je het waard zijn of stoppen te geloven dat je minder dan waardig bent in het aanzien van de wereld. Pas dan zal het bewijs geleverd zijn. Maar komt dit moment ooit? Is in jouw bestaan ooit de valse aanname gegroeid dat je de liefde en conditieloze aanvaarding onwaardig bent en dat je eerst iets te bewijzen hebt?
Christus kende deze valkuil en daarom zei hij dat we allemaal zonen en dochters van God zijn en dat God een liefhebbende vader is. Gods aard is liefde, ongeacht onze zonden. In zijn ogen zijn we al waardig. Hij gaf zijn leven voor deze boodschap. In de ogen van God zijn wij vergeven van onze zonden en zijn we waardig. Maar kunnen we dit ook zelf aanvaarden? Kunnen wij onze zelf opgelegde conditionering (vorm) loslaten? Kunnen we berouw tonen voor de gevolgen van onze valse aannames en hiermee onszelf en anderen vergeven?
Het is het onmogelijk het conditieloze te ervaren door je aan condities vast houden.
Aanvaard je deze paradox? Wil je je erbij neerleggen? Hoe groot of klein is jouw zone van eigenbelang? Welke stukken van jezelf drukken je eigenbelang uit, ongeacht hoe mooi je ze verpakt hebt? Aan hoeveel vormen hou jij je vast? Waarmee bescherm jij jezelf of scherm je jezelf af van de leegte en pijn? Hoeveel van je eigenbelang zet je tegenover de liefde van God?
De cirkel van liefde wordt groter naarmate je Gods liefde ontdekt en beleeft in jezelf. Waar je eigenbelang gestaag loslaat, voel je de liefde in jezelf groeien die anderen toelaat in je leven. Het belang van de ander wordt ook jouw belang.
Op zoek gaan naar God en liefde is geen ervaring van louter rozengeur en maneschijn. Op een paradoxale manier probeert onze geconditioneerde identiteit ons te beschermen tegen de vele ervaringen van pijn en lijden in ons leven en in deze wereld. We sluiten ons af voor het verdriet dat we inwendig maar ook rondom ons zien en hierdoor sluiten we ons ook af van de liefde. Dichter bij liefde komen verbrokkelt je oude grenzen en maakt de vreugde, maar ook het lijden van jezelf en anderen zichtbaar. Dat kan zwaar zijn. Het kan intens verdriet veroorzaken samen met gevoelens van onmacht. Wie liefde ervaart laat zowel de vreugde als de pijn toe en stelt zich bloot.
We praten graag over hoe we de wereld kunnen veranderen en we vertrekken meestal van een groepsgedachte. De wereld verandert echter niet door een ideologie, filosofie of een politiek systeem maar door het groeien van Gods liefde in de harten van individuele mensen. Liefde die grenzen overstijgt, barrières en vormen doorbreekt en in liefde verbindt. Liefde deelt haar kracht. Dit leren we met vallen en opstaan: Relatie per relatie. Situatie per situatie. Keuze per keuze. Dag per dag. In mijn ogen is dit de levende Kerk, het levend Geloof en Gods droom voor ons op aarde.
Als individu kunnen we maar zoveel doen, en de pijn van de wereld is te groot om alleen te dragen. Maar niemand verwacht dat je het allemaal op jou moet nemen. Iemand zie ooit tegen me: God geeft je nooit meer dan je aan kan. Doe gewoon je best om zo dicht mogelijk te komen en hij zal de situaties en mensen in jouw leven duiden waar jouw liefde zich zal over ontfermen. Je zal het voelen en weten.
Christus belichaamde een boodschap. Hij had geen eigenbelang en was zo goed als volledig in ervaring van Gods liefde. Dat is wat liefde uiteindelijk doet. Ze stelt zich ter beschikking, ze deelt zichzelf. Liefde is het tegengif en heelt de wonden van de wereld.
Zijn daden weerspiegelden dit, want hij was voor alle mensen liefdevol tot op het einde, zelf voor zijn vijanden. Zijn woorden: Wat je aan een ander doet, doe je aan mij of hou van je naaste als van jezelf worden nu veel begrijpelijker want hij trok het zich echt aan, hij voelde het echt in zichzelf en hij heeft zijn leven gegeven om de waarheid van Gods liefde en haar kracht te verkondigen. Hij wist als geen ander dat liefde of God de zalving was voor ons lijden.
Wil je op de hoogte blijven van toekomstige publicaties, schrijf je dan hier in.
Foto door Porapak Apichodiloc - Pexels
Comments