Vandaag viert een groot deel van de wereld de geboorte van Jezus Christus. Mocht het niet omwille van 1 specifieke ervaring in mijn leven zijn, dan was deze blog wellicht nooit ontstaan. In deze ervaring was Christus totaal onverwacht aanwezig. Voor even kreeg ik de kans te voelen waar hij voor staat, niet enkel te aanschouwen, maar te beleven, een communie in de ware zin van het woord. De ervaring zelf spaar ik voor een toekomstig schrijven, de inzichten borrelen dagelijks op en vormen de basis van alles waar deze blog over gaat. Ik heb deze ervaring met nog maar heel weinig mensen gedeeld omdat ik er enerzijds diep door geraakt werd maar anderzijds ook met twijfel zat en angst om de geladen woorden Christus en God in de mond te nemen en de vele inzichten die erbij hoorden. Verder was de ervaring ook heel intens en werd ik zelf overspoeld met allerlei twijfels over wat ik ermee praktisch kon aanvangen. Het was het begin van een heel nieuwe manier van leven want het oude werkte niet meer zoals ik het gewend was. Het is ondertussen 8 jaar geleden en na veel sudderen en proberen voel ik dat ik er makkelijker over kan praten en klaar ben om het te delen. De angst om door anderen scheef bekeken te worden neem ik erbij. Niemand is verplicht deze blog te lezen.
Jezus Christus wordt door veel mensen op andere manieren gezien en onthaald. Sommigen zien hem als een gewoon mens en verwerpen alle wonderen, anderen zien hem als zoon van God, en weer anderen als God zelf. Sommige verwerpen hem volledig als fictie. Mensen maken ruzie over wie hij was en welke versie van de Bijbel al dan niet waar zou zijn. Ik heb me nooit thuis gevoeld in omschrijvingen en de woordenstrijd die dan vaak volgt. Voor mij is Christus een persoonlijke ervaring die een belangrijke waarheid over ons bestaan en Gods wil uitdrukt. Het spreekt voor zich dat indien God bestaat en zijn wil aan de basis van de schepping ligt dat er mensen hier op aarde aanwezig zijn of waren die Gods wil en natuur in allerhoogste vorm weerspiegelen. Puur licht zonder schaduw zeg maar. Het gaat over een liefde die wij als mens maar moeilijk kunnen bevatten. Die dag werd me duidelijk wat Christus bedoelde toen hij de woorden sprak zoals ze in de bijbel staan: Wat jij aan een ander doet, doe jij aan mij. Het werd me in ervaring duidelijk dat God en Christus bewust zijn van de totale lading van van pijn, lijden en verdriet van elk wezen in de schepping en dat al onze ervaringen bewaard blijven in dat bewustzijn en ons blijvend beïnvloeden. Een lading van ongekende intensiteit. Ons persoonlijke individuele bestaan is volledig verbonden met het veld van God en Christus. Terwijl God het veld zelf is zijn onze ervaringen invullingen die dit veld bevolken en is Christus voor ons mensen een belichaming van de barmhartige liefde die nodig is om terug tot God te komen en het veld van pijn te doorstaan als we ons openen. Christus toont de richting aan en maakt in zijn daad van liefdevolle opoffering de doorgang mogelijk, want de lading en pijn van ons collectief is zo intens dat niemand het zomaar zou kunnen op zich nemen en tot God komen. Wij zijn individuen en begrensd, terwijl God onbegrensd en universeel is. God is het einde van onze individualisering en God benaderen is dus per definitie een openen waarbij steeds meer gaat binnenstromen en voelbaar wordt dat eerder door onze individuele vorm en schild begrensd werd. Jezus was de maximale belichaming van deze waarheid in vlees, bloed en ervaring. Toen hij op het einde van zijn bestaan de kans kreeg om zijn leven te sparen door God en zichzelf te verloochenen bleef hij zijn waarheid spreken en nam het kruis op zich. Hij had een missie gedragen door liefde. Hij kende de waarheid en die is God. Zijn boodschap en beleving van liefde zou hij voor niemand verloochenen. Hij nam de volledige lading van de pijn in het veld op zich zodat de mens niet langer zou gevangen zitten. Hier toonde hij de aard van pure bewuste liefde die als enige de lading die ons van God scheidt kan absorberen (tot zich nemen en opheffen) Hiermee oversteeg hij de dood en zijn angst als individu als ultieme boodschapper van God en voorbeeld voor de mens. Hij is naar mijn ervaring de ultieme meester en een baken van hoop en licht in een vaak duistere wereld.
Dit is wat ik ervan maak tot op vandaag. Ik weet dat er vragen blijven en niet alles kristalhelder is, maar soms vind je de weg ergens naartoe omdat veel zaken in dezelfde richting wijzen. Zo is het ook bij mij. In de toekomst zal ik hier zeker meer over ontdekken en schrijven.
Wil je mijn blog verder volgen kan je je hier inschrijven.
Comments